Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΓΑΝΕ…


Μέχρι πριν μερικά -καθόλου πολλά- χρόνια το να παίρνεις δυο ή και περισσότερα συγγράμματα για κάθε μάθημα που έχεις επιλέξει θεωρούταν κάτι το αυτονόητο καθώς την ιδέα του πανεπιστημίου περιέβαλε η αντίληψη του καθολικού, δηλαδή της ακαδημαϊκής γνώση η οποία δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα από μεμονωμένες αναγνώσεις, αλλά και του κοινωνικού, δηλαδή της υποχρέωσης του κράτους να παρέχει τα στοιχειώδη. Αυτονόητα ήταν όμως κι άλλα ωραία πράγματα όπως ο κατώτατος βασικός μισθός, η ασφάλιση, οι φτηνές μαζικές συγκοινωνίες, κλπ. Μας πληροφόρησαν πως η χώρα χρωστά και βασίζεται σε όλους εμάς για να την ξελασπώσουμε αλλά, για έναν περίεργο λόγο, αποφάσισαν να περικόψουν μόνο σε κάποιους από εμάς.  Έτσι, για κάθε τράπεζα που γλιτώνει την χρεοκοπία ένα σχολείο πρέπει να καταργείται και για να διατηρούμε τα υπέρογκα εξοπλιστικά προγράμματα αφαιρούμε μονάδες του Προϋπολογισμού από τη χρηματοδότηση της παιδείας. Κάθε τι δημόσιο και δωρεάν (αλίμονο!) οφείλει τώρα να μετατραπεί σε μια μηχανή παραγωγής κέρδους που δεν θα υπακούει παρά στους νόμους της αγοράς.
Η σταδιακή ένταξη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στο πεδίο της αγοράς παρουσιάζεται ως αυτονόητη λύση στα προβλήματα και τις δυσλειτουργίες του δημοσίου πανεπιστημίου. Το ελληνικό δημόσιο πανεπιστημίου εμφανίζεται σαν να έχει εγγεγραμμένη στο DNA του την παθογένεια και την αναποτελεσματικότητα, όχι επειδή κάποιος το οδήγησε μέχρι εδώ αλλά πολύ απλά γιατί είναι δημόσιο και εκτός των άλλων δωρεάν (!) Ας μην γελιόμαστε. Είναι προφανές πως το δημόσιο πανεπιστήμιο απαξιώνεται σκόπιμα εδώ και δεκαετίες, μέσω της υποχρηματοδότησης. Η Ελλάδα έχει τα πρωτεία, μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης, στη χαμηλότερη χρηματοδότηση για την παιδεία, ενώ πρόσφατα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έσπασε άλλο ένα ρεκόρ δίνοντας το χαμηλότερο (2,7%) ποσοστό από τη μεταπολίτευση.
Έτσι, δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει η εγκύκλιος του Υπουργείου Παιδείας που καταργεί ουσιαστικά τα συγγράμματα αλλά ούτε και το νέο νομοσχέδιο που εισάγει δίδακτρα – εκτός των άλλων – από την πίσω πόρτα. Το να φέρεις τους φοιτητές στη θέση του να αγοράζουν τα συγγράμματα που χρειάζονται, σημαίνει αυτόματα ότι παίρνεις σαφή θέση υπέρ του αποκλεισμού μιας μερίδας εξ αυτών από την εκπαίδευση. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, με τις όποιες παθογένειες του, ήταν μέχρι σήμερα ανοιχτό προς το μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας. Πλέον, μέσα από τις διαρθρωτικές αλλαγές τις οποίες προωθεί το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου, δηλαδή την εξώθηση των πανεπιστημίων στην επιβολή διδάκτρων, την κατηγοριοποίηση των σχολών σε κέντρα κατάρτισης για τους πολλούς και αριστείας για τους πεφωτισμένους και την πλήρη εντατικοποίηση μέσω της καθολικής επιβολής μαθημάτων αλυσίδας και των διαγραφών φοιτητών, κλείνει απροκάλυπτα τις πόρτες σε ένα τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού.
Μεγαλύτερη σημασία έχει όμως να συνειδητοποιούμε ότι τόσο οι περικοπές των συγγραμμάτων όσο και το νέο νομοσχέδιο δεν είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να μας βρίσκει αμέτοχους. Τόσες φορές στο παρελθόν έχει αποδειχθεί ότι όλοι μαζί μπορούμε, μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες μας, να πετυχαίνουμε νίκες, να καθιστούμε νομοσχέδια ανενεργά και να αποτρέπουμε ρυθμίσεις που δυσχεραίνουν την φοιτητική μας καθημερινότητα και ακόμη περισσότερο το μέλλον μας. Έτσι, και σ’ αυτήν την περίπτωση, μπορούμε να αποτρέψουμε την εφαρμογή της εγκυκλίου αλλά και κάθε σκέψη για μια νέα εκπαιδευτική αντί-μεταρρύθμιση. 
Ως Αριστερή Ενότητα προτείνουμε και διεκδικούμε:
·         Άμεση και δωρεάν διανομή των όλων των απαραίτητων κάθε φορά συγγραμμάτων, όσα βιβλία και αν περιλαμβάνουν.
·         Κατάργηση του ορίου διανεμόμενων συγγραμμάτων και εφαρμογή κατ' ουσία πολλαπλής επιλογής.
·         Λειτουργία τυπογραφείου και αυτόνομων εκδόσεων του Ε.Κ.Π.Α. με στόχο την καθολική δωρεάν παροχή των απαραίτητων συγγραμμάτων

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Μόλις κάποιος πει για τις δημόσιες υποθέσεις "Τι με νοιάζει εμένα;" πρέπει αμέσως να σκεφτούμε ότι αυτό το κράτος έχει χαθεί.
Jean-Jacques Rousseau
Γενική Συνέλευση: Ανώτατο όργανο του φοιτητικού συλλόγου, στο οποίο δικαίωμα συμμετοχής έχουν όλοι οι φοιτητές του τμήματος με δικαίωμα γνώμης και ψήφου. Οι αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης δεσμεύουν το σύνολο των φοιτητών συλλογικά.

Γιατί όμως τελικά οι φοιτητές την απαξιώνουν;
Η απαξίωση της γενικής συνέλευσης σχετίζεται με την ευρύτερη περιφρόνηση των πολιτικών, και ιδιαίτερα συμμετοχικών, διαδικασιών. Αυτό δε φαίνεται παράλογο αν αναλογιστούμε, ότι η πολιτική κοινωνικοποίηση συντελείται μέσα σε ένα ακραία ατομικιστικό περιβάλλον, το οποίο αποτυπώνεται στο κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό μοντέλο οργάνωσης (νεοφιλελευθερισμός). Με απλά λόγια, στο κέντρο όλων των εκφάνσεων της καθημερινής ζωής όπως η εκπαίδευση, η εργασία οι κοινωνικές σχέσεις κλπ βρίσκεται το άτομο.
Μπορεί η απλή ικανοποίηση ατομικών επιθυμιών να αποτελέσει βάση της Δημοκρατίας;
Η πολιτική είναι δραστηριότητα με την οποία οι άνθρωποι ορίζουν, τηρούν και τροποποιούν τους βασικούς κανόνες βάσει των οποίων οργανώνονται κοινωνικά. Επομένως πρόκειται για μια καθαρά συλλογική και όχι ατομική διαδικασία. Δημοκρατία με τη σειρά της είναι το πολίτευμα, στο οποίο η δραστηριότητα αυτή είναι αποτέλεσμα βούλησης των πολιτών. Ο μόνος εγγυητής, που μπορεί να διασφαλίσει τη γνησιότητα της, είναι η άμεση πολιτική συμμετοχή.

Μήπως όμως οι φοιτητές δεν είναι αρκετά δημοκράτες;
Η μη συμμετοχή του φοιτητή στη Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου, το μόνο θεσμικά κατοχυρωμένο συλλογικό όργανο με άμεσο δικαίωμα γνώμης και ψήφου, οδηγεί στην αυτοαναίρεση της ίδια της Δημοκρατίας στη σχολή. Αυτό γίνεται υποβαθμίζοντας τη διαδικασία της Γενικής Συνέλευσης, παραχωρώντας το δικαίωμα επιλογής σε συνδικαλιστές -«αυθεντίες» και παράλληλα μεταβιβάζοντας όλες τις εξουσίες στο Διοικητικό Συμβούλιο, έναν αντιπροσωπευτικό θεσμό, συνήθως αδιαφανή. Η αποχή λοιπόν, από αυτές και τις πολιτικές διαδικασίες γενικότερα, δεν αποδεσμεύει τον φοιτητή από ευθύνες, αλλά αντίθετα συνεχίζει να τον καθιστά υπεύθυνο για τις αποφάσεις που λαμβάνονται, καθώς ακόμα και τότε, τις επηρεάζει.

Γιατί είναι απαραίτητη τελικά η συμμετοχή στις Γενικές Συνελεύσεις;
Ως ανώτατο όργανο έχει την εξουσία να λαμβάνει αποφάσεις και να ασκεί πιέσεις για κάθε ζήτημα που αφορά τόσο την πανεπιστημιακή όσο και την καθημερινή ζωή. Η παρουσία και η ενεργή συμμετοχή στις Γενικές Συνελεύσεις, είτε συλλογικά, είτε ατομικά, πρέπει να θεωρείται υποχρέωση κάθε φοιτητή, που θεωρεί ότι η επίλυση ζητημάτων πρέπει να περνάει μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Αυτοί που τις αντιστρατεύονται, έτσι κι αλλιώς, έχουν αποδείξει τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα τους, είτε άμεσα, μέσα στη καθημερινή δράση τους στις σχολές, είτε ιστορικά από τον πολιτικό χώρο που προέρχονται.

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Η ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ – ΝΙΚΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

     Οι 300 μετανάστες – εργάτες – απεργοι πείνας επιστρέφουν τελικά στα σπίτια τους δικαιωμένοι μετά τη μεγάλη νίκη που είχε ο αγώνας τους. Παρά την μεγάλη και συστηματική προπαγάνδα των ΜΜΕ, παρά την άρση του ασύλου στη Νομική και την απειλή της εισβολής της αστυνομίας, παρά τον άθλιο χώρο που τους παραχωρήθηκε για να συνεχίσουν τον αγώνα τους και τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης οι άνθρωποι αυτοί κατάφεραν μετά απο 44 μέρες απεργίας πείνας να κατοχυρώσουν το αυτονόητο. Διακινδύνευσαν τη ζωή τους για μια αξιοπρεπή και ανθρώπινη ζωή. Δεν αγωνίστηκαν μόνο για τον εαυτό τους, αλλά για όλους τους μετανάστες με χαρτιά ή μη, που τους αξίζει μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση, εξευτελισμούς και απελάσεις.



     Ο δίκαιος αγώνας τους κατάφερε να υπερνικήσει όλες τις αντιστάσεις και τα εμπόδια που έβαλαν τα συντηρητικά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας (ακροδεξιά, κυρίαρχα media κλπ) καθώς και η ίδια η ελληνική κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που στο πλαίσιο της αντιμεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ και της Ευρώπης-Φρούριο, εξαπολύει πρωτοφανή επίθεση κατά των μεταναστών και των προσφύγων: Κατασκευάζει τείχος στον Έβρο, κάνει καθημερινά δεκάδες επιχειρήσεις-σκούπα και εκατοντάδες απελάσεις, καταργεί ουσιαστικά το πολιτικό άσυλο, παρουσιάζει τους μετανάστες και τους πρόσφυγες σαν επικίνδυνους εισβολείς. Είναι η ίδια κυβέρνηση που έχει κηρύξει πόλεμο κατά της κοινωνίας, που καταστρέφει εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα, που καταδικάζει στη φτώχεια και την ανασφάλεια εκατομμύρια έλληνες εργαζόμενους, άνεργους και συνταξιούχους. Με την επίθεσή της κατά των μεταναστών θέλει να στρέψει τους ντόπιους εργαζόμενους εναντίον των αλλοδαπών, ώστε να μας διαιρέσει και να μας φοβίσει, να συνεχίσει ανενόχλητη την καταλήστευση της ζωής όλων μας.
     Η απεργία πείνας των 300 απεργών πείνας είναι μόνο η αρχή. Ο αγώνας των ντόπιων και των ξένων εργατών για ίσα δικαιώματα είναι μονόδρομος. Είναι ένας αγώνας που μας αφορά όλους ανεξαρτήτως χρώματος και φύλου, εθνικότητας και θρησκείας. Η αποξένωση και περιθωριοποίηση κομματιών της κοινωνίας, όπως οι μετανάστες, σηματοδοτεί υποβάθμιση της ίδιας της κοινωνίας. Για αυτό ο αγώνας για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους αποτελεί υποχρέωση όλων μας. Ήδη η πρώτη μεγαλη νίκη ήρθε με την εξάμηνη ανανέωση της άδειας παραμονής για αόριστο χρόνο για τους 300 και με τις εξαγγελίες για 8ετή παραμονή και για μείωση ενσήμων, ως προαπαιτούμενα για τη χορήγηση και ανανέωση της άδειας παραμονής. Εξαγγελίες τις οποίες απαιτούμε να γίνουν νόμος και να μη μείνουν απλά στα χαρτιά.
     Η νίκη αυτή μας υπενθυμίζει ότι το πρόβλημα δεν είναι ούτε οι ίδιοι οι μετανάστες ούτε ο «μεγάλος αριθμός» τους, αλλά εκείνοι που εκμεταλλεύονται την εργασία όλων μας, με πρώτα θύματα τους μετανάστες εργάτες. Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση επιλέγει την πιο σκληρή επίθεση σε δικαιώματα και ελευθερίες αιώνων, όπου το μνημόνιο και τα νέα μέτρα οδηγούν τους εργαζόμενους και τη νεολαία στην εξαθλίωση, οι άνθρωποι αυτοί μας δίδαξαν ότι η ανυπακοή μπορεί να κερδίσει και ότι οι μόνοι χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δεν δίνονται.

  • ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ
  • ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΡΑΙΟΣ!

-         Συγκέντρωση, Δευτέρα 14/03, στις 5.00 μ. μ., στην Υπατία
-         Συγκέντρωση, Δευτέρα 14/03, στις 7.00 μ. μ., στο λιμάνι του Πειραιά (Αγ. Διονύσιος)

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ